Bu maça çıkmadan önce iki takımda oldukça hasarlıydı…
Bir bakıma hem Galatasaray hem de Konyaspor için yara sarma maçıydı…
Yarasını saran ev sahibi Galatasaray oldu…
Kendi saha ve seyircisiyle birlikte bir adım önde olmanın avantajını iyi kullandı Okan Buruk ve öğrencileri…
Konyaspor teknik direktörü Recep Uçar, Alanyaspor maçından farklı bir kadro tercihi yapmış…
Dolayısıyla da, oyuna Jevtoviç ve Muleka ile başlaması doğru bir hamle olarak nitelendirilebilir…
Sistem değişikliği de.
***
Santra ile birlikte ev sahibi olmanın duygusunu hissettirdi Galatasaray…
Çünkü, Okan Buruk’un Sane, Yunus, Barış Alper ve İcardi gibi hücum oyuncuları sahaya sürmesi, bu maça ne kadar önem verdiğini de gösterdi…
Torreira ve İlkay’ın sürpriz destekleri de, bu öndeki dörtlünün daha da güçlü hale gelmesini sağladı…
Hakemin düdüğü çalması ile birlikte direk rakip alana, yani Konyaspor’un yarı alanına yerleşen Galatasaray, yeşil-beyazlı temsilcimizin savunmasının ciddi bir direnişi ile karşı karşıya kaldı…
Galatasaraylı oyuncular, her ne kadar ciddi bir direnme ile burun buruna gelseler de, müthiş özgüvenli oluşları her hallerinden belliydi…
Bir başka dikkat çeken yönleri ise saha parselasyonları, atletizmleri ve fizik kaliteleriydi…
Doğruyu söylemek gerekirse, temsilcimiz Konyaspor Rams Park’a puan için çıktığını, bunu da ilk 15 dakikadaki oyunu ile gösterdiğini söyleyebiliriz…
Galatasaray gibi bir rakibe karşı bekleme oyunu oynamadan, zaman zaman da takım halinde öne çıkarak kolay lokma olmadığını gösterdi Konyaspor…
23’de gelen Galatasaray golü, Konyaspor’un hücumdaki iştahını daha çok kabarttı ve yeşil-beyazlılar ev sahibi takımın kalesinde ciddi tehditler oluşturdular…
Ancak, önemli pozisyonlarda final vuruşları iyi olmayınca, özellikle de hücumda zor kazanılan toplar, kolay kaybedilince Konyaspor’un ilk 45’deki gol girişimleri sonuçsuz kaldı…
Buna karşılık ilk yarının uzatma dakikasında, Konyaspor savunmasını az adamla yakalayan Galatasaray, İcardi’nin golüyle soyunma odasına 2-0’la gitti.
***
Galatasaray gibi kadro kalitesi yüksek bir takıma karşı 2-0’dan geriye dönüş yapabilmek sanıldığı kadar kolay olmayacağını söylemek için kahin olmaya gerek yok…
İlk yarıdaki benzer senaryo ikinci 45’de de yaşandı…
İkinci 45’e 2-0 önde başlayan, artı psikolojik üstünlüğü de ele geçiren, dahası ciddi bir ritim ve özgüven yakalayan Galatasaray, önde tarafta Yunus, Sane ve Barış Alper’le Konyaspor savunmasının dengesini bozdu…
Benim anlamadığım ise 2-0 gerideyken ve rakibin skoru artırmak için öne çıkacağı beklenirken, Konyaspor’un atletizmi en yüksek, adam eksiltme ve orta atma yeteneği üst düzey olan Ndao’nun kenara alınması, açıkçası şaşırttı beni…
Onun yerine oyuna giren Tunahan Taşçı, kimilerine göre potansiyelli bir oyuncu olabilir…
Ki, öyle…
Ama, Recep Uçar, Ndao’yu biraz daha oyunda tutabilirdi…
Şunu yapabilir miydi; Melih İbrahimoğlu-Tunahan Taşçı değişikliği daha doğru olur gibiydi, çünkü bu maçta Tunahan’ın ismini duyan ya da bu oyuncuyu gören oldu mu?
Ben duymadım da, görmedim de…
80’deki Umut’un golüyle Galatasaray kalesine yüklenen Konyaspor ikinci golü kovalamasına rağmen, sahneye Uğurcan çıktı ve net kurtarışlar yaparak savunmasını rahatlattı…
Sonuç itibarıyla 3-1 kaybetseler de, bu lig için ne kadar değerli bir takım olduğunu gösterdi Konyaspor…
Belki puan alacak kadar üretken değillerdi, ama karşılarındaki takım da Kendirgücü değil, Galatasaray takımıydı…
Hakemle ilgili birşeyler söylemek gerekirse, Galatasaray’ın sertliğine göz yumdu…
Maçın 4. dakikasında Torreira’nın Muleka’nın bileğine basmasına direk kart göstermesi gerekirken, VAR’dan gelen uyarıdan sonra sarı kartı gösterdi!
Bunu da es geçmemek lazım.
Konyaspor U19 takımı 13 yıl aradan sonra Galatasaray’ı 3-1’le geçerken, abileri ise ne tesadüf ki, aynı skorla kaybettiler.
